Ołtarze

Na początku XVII w. poświadczone jest istnienie małej kaplicy św. Anny, matki Najświętszej Maryi Panny, oraz ołtarza pod jej wezwaniem. Wkrótce potem ustawiono jeszcze dwa boczne ołtarze, tak że kościół posiadał ich aż pięć. Obok wielkiego ołtarza i wspomnianego już ołtarza św. Anny, dwa z nich także poświęcone były Matce Bożej. Po prawej stronie stał ołtarz Matki Bożej Pocieszenia z Jej obrazem, a za nim ołtarz Matki Bożej z obrazem Jej Wniebowzięcia. Jeden tylko ołtarz po lewej stronie  nosił wezwanie nie łączące się z czcią N.M.P. Był to ołtarz św. Izydora, ozdobiony obrazem tego Patrona rolników, jak przystało na parafię skupiającą przede wszystkim ludność rolniczą. Na pocz. XVIII w. zanikło wezwanie ołtarzowe M.B. Wniebowziętej, nie wiadomo też co uczyniono z Jej obrazem, natomiast wprowadzono wtedy tytuł ołtarza i obraz św. Rocha, jak sądzić należy, z przyczyny chorób i zaraz, które dość często nawiedzały Wielkopolskę. Wszystkie ołtarze istniejące do XVIII w. były snycerskiej roboty i pozłacane, posiadały więc wielką wartość artystyczną. Świadczyło to o hojności fundatorów, czcicieli Matki Boskiej Tuleckiej. Gdy zaniknął ołtarz Wniebowzięcia N.M.P. w kościele umieszczono na ścianie obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, co niewątpliwie było zewnętrznym znakiem recepcji w sanktuarium ślubów kazimierzowskich. W XIX w. zredukowana do dwóch boczne ołtarze i zostawiono tylko te, które nosiły wezwanie Matki Bożej Pocieszenia i Św. Izydora.